(Ja, het zijn veel boekbesprekingen na elkaar, maar die hebben zich dan ook opgestapeld.)
Goh, dit is al het elfde boek in de reeks, en veel valt er eigenlijk niet meer te zeggen. Opnieuw kabbelen de plots van de verschillende personages verder: Perrin is nog steeds zijn vrouw kwijt en blijft bijzonder irritant, Mat blijft bijzonder entertainend in zijn omgang met zijn toekomstige vrouw Tuon – al werkt het wel op het systeem dat Jordan BLIJFT herhalen hoe weinig Mat van vrouwen weet, hoe hij nog steeds niet doorheeft dat het zijn gedrag is dat Olver imiteert, hoe hij zichzelf blijft afkeren van alles wat gezag is terwijl hij zelf een militaire leider is tegen wil en dank – en Elayne blijft een zaag over haar zwangerschap en al de rest. En nee, Rand komt eigenlijk nauwelijks in dit boek voor.
Dus ja, er blijven ergernissen, maar het verhaal blijft me wel boeien, ja, dus ik lees nog steeds verder.