Ik heb het met hart en ziel gedaan de voorbije jaren: de website van school opgebouwd, onderhouden, bijgewerkt, de artikels geschreven, foto’s gemaakt, dingen op Facebook en Instagram gezet, maar…
Het was op.
Ik merkte dat ik mezelf echt wel elke keer weer moest motiveren om toch iets te schrijven, want ik kreeg er nul respons op, geen enkele waardering, meestal hadden de collega’s en directie zelfs niet gezien dat ik iets had geschreven. Tsja.
Ergens in december heb ik dan een gesprek met de directie aangevraagd hieromtrent en bleek ik plots gewoon mijn ontslag gegeven te hebben. Kan gebeuren. Uiteraard moest ik wel het schooljaar nog uitdoen, dat lijkt me logisch: ik werd er per slot van rekening ook voor betaald in lesuren.
Laat de situatie op school nu ook zo zijn dat ze me echt wel nodig hadden om een fulltime Latijn te geven – of dat ze anders iemand gingen moeten zoeken voor vier uurtjes – en dan is het logisch: ik heb de fakkel van mediacoach doorgegeven aan een collega.
Ze gaat dat goed doen, dat ben ik zeker, en vandaag heeft ze hier de hele middag gezeten om alle finesses van de job uitgelegd te krijgen, compleet met technische aspecten en al. Ze schrijft vlot, ze is zelf zeer goed in social media, en dat komt dus helemaal goed. Doet het pijn? Ergens wel, ja, de website is per slot van rekening zo’n tien jaar mijn kindje geweest, en nu moet ik dat afgeven.
Maar eerlijk? Er viel ook een last van mijn schouders… Ik zie het helemaal zitten om nu ook het vierde jaar Latijn er opnieuw bij te nemen en die gasten te motiveren, ik vind dat een fijn jaar om te geven en ik heb alles zo goed als voorbereid liggen, al kan het best zijn dat ik alles eens opnieuw ga vormgeven en in een deftige cursus gieten.
Dus ja, eind van een tijdperk. Het is mooi geweest, en ik wens mijn opvolger alle succes toe!