Nee, je kon het bezwaarlijk een succes noemen vandaag…
Living in ’t Park is een supergezellig klein festivalletje hier op Wondelgem Dries, van de zaterdagmiddag tot de zondagnamiddag, met gezellige muziek, dansinitiaties, activiteiten voor de kleintjes zoals slijm maken of knutselen, zetels en hangmatten tussen de bomen, verschillende soorten eten… Heel tof dus om te blijven hangen. Merel is gisteren dan ook tot na middernacht met haar vriendinnen blijven rondlopen, en ja, dat mocht omdat de ouders van Lieze allebei in organisatie zitten en daar dus ook rondliepen.
Nu, ik had Jurgen vorige week toevallig gezien en gezegd dat ik gerust ook wilde vertellen, maar dan liefst niet alleen voor kinderen, en nog het best van al Griekse mythologie. Prima, had hij gezegd, op zaterdagmiddag dan. Bleek uiteindelijk zondagmiddag te worden, en dat is dan al een pak minder volk. Niet erg, ik ging een klein podiumpje krijgen en een micro en zo, dat kwam wel goed.
Tot ik zondagmiddag een half uur op voorhand ginder stond en ze me van het kastje naar de muur stuurden. Uiteindelijk, na veel vijven en zessen kreeg ik een miniplaatsje toegewezen met enkele matten op de grond, naast het grote podium waar ze hele fijne folk aan het spelen waren, zonder micro, en waar ik dus hoegenaamd niet boven het geluid ging uitkomen met mijn stem. Hmmm.
Na een korte evaluatie werd besloten me te verhuizen naar de tuin van de pastorie en werd er inderhaast toch iets van micro voorzien, en had ik vijf luisteraars: Max was afgekomen, en Eilish en Sabine – een oud-leerlinge met haar moeder – en dan nog twee kinderen, die wel superenthousiast waren en volledig meegingen in de verhalen.
Ach ja. Vier man en een paardenkop, en Max was de paardenkop in kwestie, zeker? Jammer, maar ik heb toch mijn best gedaan.
Wie weet volgend jaar beter?