Een tijdje geleden stond er in de Standaard een recept voor zonnebloempitkoekjes, een variant op de ongelofelijk verslavende margrietkoekjes uit de Colruyt.
Ik dacht: daar heb ik zin in, het is voor de verandering kutweer, en ik had inderdaad ook al zonnebloempitjes gekocht, en die dingen zijn op zich ook al verslavend lekker.
Bon, ik had dus wel van die pitjes, maar blijkbaar moest ik daar vooral bloem van maken. Ik had eigenlijk geen zin om in de weer te gaan met een mortel en vijzel, maar toen viel mijn frank: ik heb nog steeds de koffiemolen van mijn grootmoeder staan! En jawel, wat werkt voor koffiebonen, werkt blijkbaar ook zeer vlot voor zonnebloempitten: ik had in geen tijd een mooi fijn meel om mee te bakken.
En het resultaat? Hele fijne margrietjes met en zonder pitjes, al even erg als de gekochte variant.
