Toen Marie-Julie verjaarde, stelden Merel en ik een pakketje samen: allerlei kleine spulletjes in een mooi mandje. Ze had niks verwacht, dus de verrassing was des te groter toen ze iets vond op opa’s livingtafel. Ze was echt blij met de kleine dingetjes: onder andere een theelichtglaasje, een paar gezichtsmaskertjes, een paar bruisballen, een setje pastelmarkeerstiftjes, enkele schriftjes, een haarspeld en vooral ook een klein potje met aarde en zaadjes voor een klavertje vier.
Waarom schrijf ik daar nu pas over? Omdat Marie-Julie me een update had gestuurd op 09 mei:
En dan vooral ook een nieuwe update op 13 mei:
Geen idee of het nog verder gelukt is, maar ik vermoed van wel. En vooral: het feit dat ze de moeite neemt om het door te sturen, denk ik dat ze het wel leuk vond, ja, en daar gaat het toch om.