Omdat ons pa vrijdag in het ziekenhuis was opgenomen, wilde ik zaterdag toch ook nog even langsgaan om te gaan luisteren hoe het ermee was.
Om een of andere reden kreeg ik mezelf pas tegen een uur of vier uit mijn zetel, maar ik wilde met de fiets gaan omdat ik dan onderweg al mijn caches even kon nakijken en in orde zetten. En ja, dat duurt toch altijd langer dan ik inschat, zeker als ik er enkele moet vervangen. Maar ik genoot van het tochtje en stak zowaar nog enkele nieuwe weg, als verlenging van het bestaande rondje.
Ik was dan ook nét iets later thuis dan gepland, zo’n half negen in plaats van half zeven, maar ik had er ongelofelijk veel deugd van gehad, én ik was ook echt lang blijven kletsen bij ons pa.
Die krijgt nu baxtervoeding en begint zich beter te voelen, maar eten lukt aan geen kanten.
