Moederdag, het is toch altijd een fijn gevoel. Om negen uur werd ik uit mijn bed gesommeerd en alras aan tafel geroepen. Daar stond een waar feestmaal te pronken: nog warme croissants en chocoladebroodjes, yoghurt, gesneden fruit, een versgekookt eitje…
En toen waren er ook de cadeautjes: Merel had een bijzonder mooi kaartje gemaakt en een theelichtjeshouder met bloemen uit de tuin. Fantastisch goed gelukt, vond ik.
Van de kinderen samen kreeg ik een ingenieuze contraptie: een beweegbare arm die op de zetel kan gevezen worden en waarin mijn Kindle vastklikt zodat die boven mijn hoofd kan hangen, en daarbij een afstandsbediening met een soortement klikkertje, zodat ik niet zelf mijn pagina moet omslaan, maar ik daar die afstandsbediening voor kan gebruiken. Nutteloos, zegt u? Nee hoor, ik kan ’s winters lekker warm onder mijn dekentje blijven liggen zonder telkens een arm te moeten bovenhalen. Heerlijk ding!
Van Bart kreeg ik een boek: Dirty Laundry: Why Adults with ADHD Are So Ashamed and What We Can Do to Help van Richard Pink en Roxanne Emery, een koppel dat de meest hilarische ADHD-tiktokvideo’s maakt. Ik heb me er al kriek mee gelachen en tegelijk dood geschaamd. Het feit dat Bart me nu het boek cadeau doet, is veelzeggend: het toont vooral dat hij mijn ADHD volledig heeft omarmd en er alles aan wil doen om me te helpen. Wat hij overigens al meer dan 30 jaar doet. Ik heb medelijden met de arme mens…
Soit, het werd een fijne dag, met milkshakes in de tuin en uitgebreide knuffels. Ik ben lang niet ’s werelds beste moeder, maar ze zien me graag en ik hen, en dat is het voornaamste.
