De meeste mensen moeten daarom lachen: ik ben geen ochtendkoffiedrinker. Voor de meesten is koffie iets om wakker te worden, maar ik hoef dus écht geen koffie bij mijn ontbijt! Ligt dat nu aan mijn ADHD of aan iets anders, geen idee…
Op een schooldag, wanneer ik vroeg moet beginnen, ontbijt ik rond half acht en neem ik een meeneemkoffie mee in de auto. Die is op die tien minuten rijden inderdaad wel meestal op, ja. Moet ik pas later beginnen, dan ontbijt ik op het gemak, kleed me aan, poter wat rond, en pas dan, na een goed uur of zo, wil ik een koffietje. Eentje maar.
Met de nieuwe koffiemachine op school – wreed chique ding maar pokkeduur qua aankoop van melk en koffie – drink ik te veel koffie: ik pak steevast nog een latte macchiato tijdens de speeltijd, maar dat moet maar niet zo veel deugd doen.
En dan in de namiddag, na mijn eten, na zo’n half uurtje of zo, wil ik nog een koffie. Eentje.
Het rare is, dat ik dus die twee koffies keihard mis als ik ze om één of andere reden niet krijg. Ik zou er zelfs koppijn van krijgen, wegens cafeïnegebrek, vermoed ik. En toch zijn het maar twee – of op schooldagen dus drie – koffies.
Vreemd, toch?