Het had niet veel gescholen of er was geen bal geweest dit jaar. Het balcomité was met bijzonder weinig en ze geraakten maar niet vooruit. Pas toen een aantal collega’s er de schouders onder zette, en dan vooral Ann en Arwen, kwam er resultaat.
Het was als vanouds in onze eigen sportzaal, maar heel veel volk was er eigenlijk niet, omdat er nauwelijks reclame was gemaakt en het allemaal ook bijzonder last minute was.
Ik ben eerst gaan quizzen en stond tegen iets voor twaalf op de parking van de school. Alwaar ik al door vier mensen werd aangesproken, nog voor ik de speelplaats over was, of ik Kobe al had gezien. Wel… laat het volstaan met te zeggen dat ik hem zelf naar huis heb gebracht, met zijn hoofd in een vuilzak, en dat hij huisarrest heeft tot na zijn examens.
En het bal zelf, wel, de eerste DJ was een van onze eigen zesdes die dat prima deed, maar de tweede, die een extra equipe mee had, was verschrikkelijk arrogant, speelde veel te luid en hield het bij harde techno, terwijl er vrijwel geen kat meer op de dansvloer stond. De meeste leerlingen vluchtten voortdurend naar buiten, en de vraag om het stiller te zetten viel – wellicht letterlijk – in dovemansoren.
Het was zo erg dat we ze van het podium hebben gehaald en de eerste DJ opnieuw hebben laten draaien, tot hun groot ongenoegen uiteraard. Maar ze waren meer dan gewaarschuwd – hun antwoord naar mij was: “Mevrouw, ge werkt op mijn zenuwen, ik trek mij van u niks aan” – en ze waren betaald, ze moesten dus niet zagen. Ach ja…
Ik ben er geen uur geweest wegens Kobe, maar ik had wel het gevoel dat ze zich prima geamuseerd hebben, en daar draait het uiteindelijk toch om.