Weet je, Jan… Ik begrijp je best. Soms is het leven gewoon te zwaar, ben je het moe om tegen die onvermurwbare, onverzettelijke en onaantastbare windmolens te vechten. Is het gewoon genoeg geweest, ondanks alle positieve noten die er toch nog zijn.
Toch was het behoorlijk schrikken toen ik hoorde dat je er niet meer was. Jij die veertien jaar geleden eerst mijn onwaarschijnlijke stagiair was en daarna de interimaris die mijn bevallingsverlof van Merel in goede banen leidde. Jij die desondanks niet kon aarden in het rigide onderwijssysteem waar het je niet gemakkelijk werd gemaakt.
Ik wens je rust toe, Jan. Rust in je hoofd, weg van de chaos, weg van de machteloosheid.
Nooit zijn deze woorden zo gemeend geweest, Jan: ut requiescas in pace.