Wij hebben hier al een regiment vleesetende planten versleten, zo van die venusvliegenvangers, de Dionaea muscipula. Helaas, die waren nooit een lang leven beschoren: we voederden die altijd te veel vliegen, denk ik, en die gingen na verloop van tijd gewoon dood.
Bart kwam enkele maanden geleden plots thuis met een ander type vleeseter, een sarracenia, zo een trechterplant. Ik dacht toen ook dat het weer een flop ging worden, maar we zetten de plant in de zon en het licht op het kookeiland, met zijn voetjes in het water, en lo and behold, die heeft het daar precies wreed naar zijn goesting. Ik geniet daar elke dag weer van, zeker als de zon doorheen die kelkjes schijnt. Zeg nu zelf:
