Ja, ze zijn noodzakelijk, die klassenraden, en geen enkele leraar zal klagen over het principe ervan. Op regelmatige tijdstippen is het nu eenmaal echt nodig dat we al onze leerlingen overlopen, niet enkel cijfermatig, maar ook qua studiehouding, gedrag en – ugh, vreselijk woord – welbevinden. Want ja, op een klassenraad kan ook een leerling besproken worden die schitterende punten heeft, maar die er naar ons gevoel ongelukkig bij loopt. Ook daar proberen we iets aan te veranderen.
We hebben zo’n 160 eerstejaars. Die overlopen we dus allemaal. Sommige collega’s hebben die leerlingen ook allemaal, alle zeven klassen, zoals de collega Engels, of techniek, of artistieke opvoeding. Maar we zijn dus ook met een resem collega’s die modules geven en die dus maar één of twee groepen hebben. Helaas zitten die leerlingen verspreid over alle zeven klassen, en moet je er van begin tot einde bij zijn.
Mijn rug vond het niet fijn, nee. Een lieve collega had me nochtans de beter zittende bureaustoel aangereikt, en tussen elke klas kan ik wel even rechtstaan, maar toch… Van half vier tot acht, na een lesdag, is te veel van het goede.
Ik ben niet meer in het koor geraakt, nee. Ik was het wel van plan, maar de rug vond van niet. Ik ben languit in de zetel gaan liggen en heb amper een halve vin verroerd.
’t Is dat ze nodig zijn, die klassenraden…