Vorige week waren ze eigenlijk al begonnen, maar toen had ik geen vervoer en zag ik het eigenlijk ook nog niet zitten.
Vandaag ben ik zelf met de auto gereden: dat doet op zich geen pijn en ik moet ook geen kracht zetten, dus ik zie niet in waarom niet.
Ik kon gelukkig vlakbij parkeren en genoot van het zingen. En genoot van het feit dat er alweer twee bassen waren bij gekomen, zodat we echt wel met een fijne groep zijn intussen. De tenoren blijven het zwakke broertje: we waren maar met vier, terwijl we normaal gezien toch nog met zes zijn. Maar onze voorzitter Stefan zal, na zijn hartoperatie, nog wel eventjes buiten strijd zijn, vermoed ik.
Ik heb alleszins al genoten van de eerste lezing van “Alexander’s Feast” van Händel, en ik ben benieuwd wat er nog zoal op het programma komt van het volgende concert!
