Ik mag niet klagen over het bezoek dat ik krijg: vandaag zat Annick bij mij in de zetel, en opnieuw hebben we honderduit gekletst over de meest uiteenlopende dingen, terwijl Merel ons voorzag van koffies met een dikke laag melkschuim.
Ik kreeg ook een heel fijn, klein cadeautje: ongelofelijk schattige kleine spinnenoorbelletjes, weliswaar met zes pootjes, maar bon.
Het leuke is dat we elkaar ook zo goed kennen intussen, dat we ons allebei opkrullen in de zetel, ons helemaal installeren, en dan regelmatig de slappe lach krijgen.
Zo hoort dat, toch?