Deel één van Skyward was me zodanig goed bevallen, dat ik daar meteen ook deel twee achter plakte, zoals ik wel vaker doe met reeksen.
Let op: minor spoilers! Spensa blijft het hoofdpersonage, en intussen is ze erin geslaagd om effectief piloot te worden, alle problemen ten spijt. Ze heeft haar schip, M-Bot, wat voor de nodige bizarre plotwendingen zorgt, maar vooral: ze gaat op zoek naar de geheim van de hyperdrive in het centrum van het heelal, enfin, toch hetgeen dat bestuurd wordt door diezelfde Superiority die haar eigen planeet aanvalt.
Sanderson blijft op hoog niveau qua world building: ook hier blijft alles bijzonder aannemelijk en geloofwaardig. Een fijn puntje vond ik dat er een soort aliens tussen zit die niet echt een bepaald gender hebben – tenzij ze klaar zijn om voor nageslacht te zorgen – zodat naar hen verwezen wordt als they/them, en dat werk bijzonder verfrissend.
Het hoofdpersonage groeit uiteraard, wordt volwassener, leert uit haar fouten en ervaringen en evolueert, zoals het in een goede young adult hoort.
Blijft steengoeie science fiction, dus.