Eind vorig schooljaar kwam ik toevallig terecht op een opleiding als Mediacoach, specifiek bestemd voor mediacoaches van scholen, bibliotheken en jeugdwerking. Ik was nieuwsgierig, ging opzoeken en vond dat het wel iets voor mij was. Tijdintensief, dat wel: tien volledige donderdagen doorheen het schooljaar. Ik twijfelde en diende toch een aanvraag in bij directie. Mooi meegenomen was dat Stad Gent in de kosten van de opleiding tussenkwam zodat het ons nascholingsbudget niet ging leegtrekken.
Bon, vandaag nam ik dus de trein richting Brussel en nam ik zowaar een taxi voor 800 meter… Maar hij was goedgekeurd want mijn voet deed het echt wel niet.
Eerst kregen we een algemene info en dan vooral ook al een sessie met een Peoples’ coach, Koen Vermeulen, die me echt over veel dingen heeft doen nadenken. Zoals hijzelf zei: “Ik vertel hier op zich niks nieuws dat jullie nog niet weten, maar ik zet het wel eens allemaal op een rijtje”. Het ging er vooral over hoe je mensen motiveert en activeert binnen een organisatie. Tsja…
Over de middag pikkelde ik dan met de hele groep terug naar Brussel Centraal want daar zit blijkbaar een zeer fijne coworking space, waar we aten en dan een aantal infosessies konden bijwonen over bestaande projecten. Want ja, het is de bedoeling dat je in de loop van de opleiding zelf een project op poten zet in je eigen school. Ik heb al een ideetje, ik weet alleen nog niet of dit goedgekeurd gaat worden.
Tsja.
En toen was mijn pijp uit. De voet deed pijn, de rug vond de slechte stoelen niet oké, enfin, het was gewoon op. Ik heb me verontschuldigd, ben iets vroeger vertrokken, haalde net mijn trein niet en was alsnog te laat om de kinderen naar hun muziekles te voeren. Eigenlijk ook maar best, want het lijf was écht dood. Geen probleem, zei Kobe, en ze namen gewoon de tram, wat blijkbaar prima lukte.
Soit, de volgende sessies van de opleiding zijn hier in Gent en dat scheelt ook al een pak. Oef. Maar ik heb er wel zin in, ja..