Jawel, meervoud, jammer genoeg.
De ochtend verliep vrij probleemloos met klassenraden, maar waar ik gedacht had nog naar huis te kunnen vooraleer er gerepeteerd werd voor de proclamatie, was ik eraan voor de moeite. Ach ja…
Ik had nog voldoende tijd om me te douchen, klaar te maken, even de rug te laten rusten, en om half zeven stond ik alweer op school, klaar om de jaarfoto’s te maken.
Tegen zeven uur begon Wolfs proclamatie, maar enkel Kobe was er, Bart en Merel waren er niet want die waren naar… Merels proclamatie!
Zonde dat die op hetzelfde moment vielen, maar bon… Bart was dus naar die van Merel, ik naar die van Wolf (aangezien ik ook verantwoordelijk was voor de muziek) en Bart ging daarna achterkomen naar Mariakerke, terwijl Merel bij haar vriendinnen ging blijven en dan met Lieze mee naar huis komen.
Bart nam wel wat foto’s en filmpjes voor me, zodat ik ook kon meegenieten.
Bart kwam goed halverwege toe, nog op tijd voor de speciale prijzen. Arwen won die van Ambassadeur van Scholengroep Gent, Wolf greep blijkbaar net naast de prijzen, tot mijn teleurstelling, dat geef ik eerlijk toe.
Kobe ging quasi onmiddellijk naar huis, wij bleven nog wat hangen, dit keer in mijn capaciteit als moeder en minder als die van leraar, hoewel…
Ik werd toch nog verschillende keren aangesproken door ouders die me bedankten, en ik voelde Bart naast me stralen van trots. Het was uiteraard de eerste keer dat ook hij aanwezig was op een proclamatie van mijn school en hij vond het wel leuk de complimentjes voor zijn vrouw te aanhoren. En ik glom zo mogelijk nog harder van trots, net omdat hij naast me stond.
En uiteraard omdat ik een stralende, afgestudeerde, volwassen zoon heb die nu richting unief trekt.