Vorige week zat ik nog met Nazgûl bij de dierenarts wegens een blaasontsteking en de bijhorende plasjes overal.
Vandaag ben ik met Gandalf even langsgeweest: hij moet zijn ‘stokjes’ niet meer hebben en loopt precies vrij mager. Het is niet dat hij meer slaapt dan anders, hij blijft dezelfde grote zaag, maar we waren er niet helemaal gerust in.
Ik kan niet zeggen dat hij moeilijk deed toen ik hem in de kattendraagmand zette, maar ik moet wel zeggen dat hij verdomd luid kan miauwen! Enfin, de dokter onderzocht hem, zei dat hij eigenlijk zeer gezond was, dat zijn tanden in orde waren, maar dat de kans groot was dat hij wormen had wegens eigenlijk in de laatste 8 jaar nooit ontwormd. Hmmm, dat zou inderdaad best wel eens kunnen.
Ik terug naar huis van Lovendegem met Gandalf, en zijn ongenoegen over de kattenmand werd zo mogelijk met nog meer decibels geuit. Ik had dan ook verwacht dat hij er onmiddellijk zou uitspringen, maar nee hoor: ik zette de mand neer, deed ze open, en Gandalf bleef eventjes gewoon zitten kijken. Toen stapte hij er omzichtig uit en besnuffelde het vermaledijde ding grondig. Om het dan hooghartig de rug toe te keren en, met de staart kaarsrecht in de lucht, aan de deur te miauwen om naar boven te mogen.
Katten. Bah.