Sinds een aantal jaar doen we echt een Valentijnsactie op school. Al jaren verkoopt de mini-onderneming van de richting economie lekstokken in de vorm van een hartje. Met gans de pandemie hebben we vorig jaar leerlingen elkaar positieve briefjes laten sturen, met zelfs een secret valentine zodat elke leerling minstens één briefje kreeg. We zaten in een halve lockdown met een afkoelingsweek, zodat elk middel goed was om een glimlach op de gezichten te toveren.
Dit jaar nam de leerlingenraad dat over en organiseerde de briefschrijfactie. Ik schreef een briefje voor elk van mijn leerlingen in vijf en zes met hun naam op gestempeld en een adjectief voor elke letter van de naam.
En zelf kreeg ik van één leerlinge een wel heel lief briefje, waardoor ik helemaal zacht werd vanbinnen. Eén zo’n leerling is voldoende, daar doen we het voor.
En toen ik ’s middags over de speelplaats liep om foto’s te nemen, kreeg ik van twee leerlingen, die een bos rozen bij zich hadden om uit te delen, gewoon een roos! Geen van beide meisjes zat nog bij mij in de klas, eentje had twee jaar geleden wel bij mij gezeten in de twee uur Latijn, maar toch kreeg ik een roos “omdat ze zo graag bij mij gezeten had”. Wel, ook dat was meer dan hartverwarmend en ik denk dat ik aan het blinken was van contentement.
Ja, dat zijn zo van die dingen waar een mens graag les voor geeft. Dat, en het pesten van de leerlingen, natuurlijk :-p