Jawel, onze Nazgûl is terug!
Gisteren kwam er een berichtje op Facebook: “Dag gudrun ik kan jou geen privé bericht sturen maar mijn buurman van de kineastlaan heeft 2d geleden een verloren poesje eten gegeven en opgevangen. Je kan hem bellen Erik c . Hopelijk is het jou poesje. Gr. Martine”
Ik heb meteen die persoon gebeld, en hij bleek inderdaad een kat te hebben gevonden die volledig aan de beschrijving voldeed. Blijkbaar zat hij zondagmorgen om half zeven schabouwelijk te miauwen op de vensterbank van een huis op het einde van de straat. Die mens heeft hem binnengepakt, véél eten gegeven en goed verzorgd. Hij wachtte tot er flyers of zo kwamen, en anders ging hij volgende week naar de dierenarts om de chip te laten lezen.
Om half acht ben ik dus met de kinderen – Wolf was niet thuis – naar het einde van de Kineastlaan gewandeld, bij een zeer aangename mens die trouwens de vader van een collega bleek te zijn. En jawel, Nazgûl wist niet goed wat te denken, maar het was wel degelijk hij. Dat werd vooral duidelijk toen ik zijn naam riep en hij onmiddellijk bij mij kwam. Erik had hem niet opnieuw durven buiten laten omdat het evengoed een binnenkat kon zijn die op straat gevaar liep.
Ik ben die mens in elk geval bijzonder dankbaar. Ik heb Nazgûl dan in mijn armen genomen en ben met hem over straat naar huis gewandeld, ik wilde hem niet in een kattenmand steken.
Oh man, zo blij dat hij terug is! Zo’n wijze, lieve, toegankelijke kat hebben we eigenlijk nog nooit gehad.