Herinnert u zich Jefferson nog? De egel die Wolf een hartverzakking had bezorgd?
Wel, sinds een paar dagen hebben we Jefferson Junior in de tuin, een klein egeltje dat op zoek was naar eten. Het was Bart die hem het eerst had opgemerkt, nog ’s morgens vroeg in het halfdonker.
De dag daarna zat hij gewoon overdag in de tuin, nog niet eens echt bang van ons. Ik ging er traagjes naartoe met een kommetje kattenvoer en hij keek me wel bijzonder argwanend aan, maar liep toch niet weg. En ietsje later zat hij bijzonder energiek de korrels naar binnen te spelen: blijkbaar was hij uitgehongerd. Toen hij daarna zoekend het gras begon af te likken, heb ik hem ook een kommetje water gegeven en dat werd ook in dank aanvaard.
Nazgûl wist niet goed wat hij ervan moest denken en was bijna jaloers op de korreltjes.
Nog een dag later zat hij hier opnieuw, maar was hij al helemaal niet meer schuchter: ik gaf hem korreltjes vlak bij het raam en kon hem zelfs strelen op zijn kopje. Vreemd, maar bon.
Benieuwd of hij hier de komende dagen nog zal zitten. Ik vind het wel wat hebben, zo’n egeltje in de tuin.