Deze morgen zat ik plots te denken. Ja, dat gebeurt me heel af en toe wel eens.
Je zal nu, in dit vriesweer met de belofte van een koudegolf, maar een Fries zijn met een sprankeltje hoop op een Elfstedentocht.
Bij de laatste editie, in 1997, was je 15 en mocht je nog niet deelnemen. Evert Van Benthem, de winnaar van 1985 en 1986, is je grote held, zijn foto hangt al eeuwen boven je bed.
Sindsdien heb je elke winter weer getraind, gehoopt, geschaatst, gekluund. Je werd 25, je werd 30, en intussen ben je er 39. Veel tijd is er niet meer voor jou, als je die schaatstocht van 200 kilometer ooit nog wil rijden, de Tocht der Tochten.
En dan is er 2021 en een sprankeltje hoop op voldoende ijsdagen. Hier heb je al die jaren voor getraind, voor gezweet. Ja, het is nog wachten op de kwaliteit van het ijs en het aantal ijsdagen, en liefst geen sneeuw, maar toch is er die hoop.
En dan mag het niet omwille van corona.
Dan eet je als Fries toch uit pure frustratie je eigen schaatsen op? Ja toch?