Schreef ik in mei 2019 nog dat ik zo graag voorlas aan Merel, dan is daar intussen een eind aan gekomen, jammer genoeg.
Ergens in december was het laatste voorleesboek – Sjakie en de grote glazen lift – uit en toen hoefde het voor Merel niet meer. Ze leest sneller zelf, maar ook: ze wordt al wat groter, en dan ligt ze eigenlijk liever te kletsen met haar mama. Want niet meer voorlezen betekent niet dat ik haar niet meer in bed moet stoppen, nee hoor. Zo goed als elke avond ga ik rond negen uur met haar naar boven en dan kruip ik bij haar onder de dekens. Dan knuffelt ze me helemaal en dan liggen we te kletsen. Over haar dag, over haar vriendinnen en het drama dat er die dag weer was geweest, enfin, over alles wat haar zoal bezig houdt. Heel vaak ontaardt het ook in een gigantische kriebelpartij, soms doe ik onnozel met een van haar knuffels, en vaak doen we gewoon alles door elkaar.
We genieten daar allebei van, en het is vaak een kwartier, twintig minuten dat ik weg ben. Maar ik heb ook de indruk dat het haar wel deugd doet: er zitten ongelofelijk veel muizenissen in dat koppetje van haar, en op die manier komen ze er ongedwongen uit.
Maar bon, het volgende voorlezen zal wellicht ooit voor kleinkinderen zijn, dus nog niet sebiet. Maar stiekem kijk ik daar toch al een beetje naar uit.