Ik neem hier niet vaak dingen over van andere mensen, maar een vriendin van me, Freya Perdaens, schreef vandaag een tekst die me diep raakte. Ik neem haar woorden hier over:
Op 13 december herdenken we wereldwijd overleden kinderen. Een moment van rouw dat we nodig hebben om de emoties een plaats te kunnen geven. Onderstaand stuk schreef ik over de 4 kinderen die ik niet op de wereld mocht verwelkomen, die ik verloor zelfs voor ze officieel erkend mogen worden. Het is het verhaal van mijn man en mij, maar het is tegelijk het verhaal van zoveel mensen. Mensen die niet durven spreken over wat gebeurt, die in stilte rouwen en verwerken. Het is het verhaal van een taboe dat we moeten doorbreken.
Het is een vreemd gegeven, om te rouwen op het moment dat je jouw geluk niet op kan. Maar het overviel me deze zomer. Na jaren proberen, heel wat tegenslag en een resem medische onderzoeken en pogingen bleek ik zwanger. Echt zwanger, lang genoeg om alle testen positief te doorstaan, lang genoeg om de arts aan de telefoon wel in drie verschillende omschrijvingen om verduidelijking bij het resultaat te vragen.
We hadden de eerste jaren het meeste voor ons gehouden, maar het werd op den duur moeilijk te dragen. De vele pogingen, de teleurstelling bij doktersbezoeken en de verschillende erg vroege miskramen. Op een gegeven moment besefte ik ook gewoon dat er zo ongelooflijk veel mensen in dezelfde schoenen staan. Mensen die er niet over zullen praten. Die niet eerlijk antwoorden wanneer ze voor de duizendste keer de vraag krijgen wanneer zij aan kindjes beginnen. En ik voelde me sterk genoeg om het vanaf dan wel te doen. Dus ons traject bij de fertiliteit verliep in alle openheid. Mijn man en ik maakten openlijk mopjes over de ingrepen en het feit dat geen van ons beide erbij was toen het kind gemaakt werd. Dat maakte ook dat onze nauwe omgeving wist waar het stond, toen alles stil werd een week of twee na de terugplaatsing van ‘Polleke’.
En zo kwam het dat ik na een berichtje van een vriendin, “Geniet van jouw roze wolk”, hevig huilend in de zetel zat. Want genietend van het uitzicht vanop die grote roze wolk, zag ik pas de leegte die achter me lag. En ik maakte de rekening. 5 jaar, trajecten in 2 verschillende ziekenhuizen, een lading spuiten, ontelbaar veel zwangerschapstesten en 4 miskramen. 4… Ik herinnerde mij nog hoe ik de eerste pas een half jaar later kon benoemen. Hoe de arts wel gezegd had dat alle symptomen overeen kwamen met een erg vroege miskraam, maar ik het niet wilde weten, ik was vast gewoon niet echt zwanger geweest. Ik herinnerde mij de volgende 2. En als een golf kwam de herinnering van de laatste over me heen. Hoe ik die laatste eigenlijk nooit verwerkt had. Het was de zomer van 2018, een onwaarschijnlijk drukke periode voor mij op het werk. En ik kon het mij niet veroorloven om me op dat moment te laten afleiden door een verlies dat er voor velen die het nooit meemaken allicht zelfs geen is.
Nu pas besef ik hoe ongezond en onverstandig dat was. Maar je doet wat je denkt dat je moet doen en je zet door. Maanden gaan voorbij, de halve wereld lijkt te veranderen. Om dan plots, op het hoogtepunt van jouw geluk het allemaal als een boemerang terug in je gezicht te krijgen. Iedereen bleef me maar vertellen hoe geweldig het is om zo gelukkig te zijn en om dat nieuwe leven in je lichaam te voelen groeien. En ik was bang. Ik was bang dat het allemaal weer maar voor heel even zou zijn. Ik was bang dat ik ook jou zou moeten opgeven, jij aan wie ik gehecht raakte, wiens naam ik al fluisterde terwijl ik over mijn buik wreef voor iemand daar iets kon zien veranderen. Maar meer dan dat alles was ik bedroefd. Omdat ik wie jouw broertje of zusje had kunnen zijn niet de tijd gegeven had die het verdiende om er voor te rouwen.
Maar het rouwen kreeg een plaatsje, naarmate jij groeide. Zonder jou zou ik er misschien zelfs nooit aan begonnen zijn om er dat plaatsje voor uit te beitelen in mijn hart. Je doet iets met me kleintje. En ik ben vastbesloten om daar en van alles wat nog komt ten volle te genieten. Ik beloof je dat ik de tijd zal nemen om ook de moeilijke dingen met je mee te maken. Om jou de kans te geven te voelen wat je voelt en een plekje in je hart te beitelen waar je alles een plaats kan geven. Het zijn lessen die je me nu al leert. Hoe bijzonder mooi het is om je kwetsbaar op te mogen stellen.
