Intussen is alles zo goed als achter de rug, maar ik moet toegeven: ons pa heeft ons de voorbije weken wel wat schrik aangejaagd. Onbedoeld, uiteraard!
Ons pa heeft op zijn bovenarm zo’n litteken van het pokkenvaccin, je weet wel, dat vaccin dat zodanig goed gewerkt heeft dat wij niet meer zo’n litteken hebben. Dat was altijd al een zwakke plek die vrij snel verbrandde in de zomer en zo. Sinds een paar jaar was dat quasi continu geïrriteerd. Ik had er niet veel acht op geslagen, ook al omdat ons pa er vaak aan krabde en dat dat het er uiteraard niet beter op maakte. Maar aangezien het precies toch niet beterde, had hij aan de huisarts gevraagd ernaar te kijken en die had hem richting Merendree gestuurd, naar een huidartsenpraktijk daar, zodat die er eens naar konden kijken.
Op vrijdag 22 oktober, in een ongelofelijk hectische dag, kreeg ik telefoon van hem, die ik uiteraard gemist had. In de speeltijd, tussen twee interviews door, belde ik hem terug. Hij was in alle staten: hij was net terug van Merendree en de dokters daar hadden op liefst vier plaatsen huidkanker vastgesteld. De voornoemde plek op zijn arm dus, maar ook het wondje op zijn voorhoofd dat daar ook al zeker een jaar was, maar waar hij dus ook aan bleef prutsen. Ik dacht dat het daarom was dat het niet genas, ook omdat oud vel standaard minder snel geneest. Ik had dus beter moeten weten… Daarnaast had hij ook nog een lelijke wrat op zijn borstkas, iets wat ik nog nooit gezien had, en een plekje op zijn onderrug. Juist.
Bon, alles kon gelukkig behandeld worden onder plaatselijke verdoving, alleen voor een echo moest hij naar het ziekenhuis. Hij had alle afspraken zelf al gemaakt en Roeland en ik hebben ons in een paar bochten moeten wringen om mee te kunnen gaan met hem. Zelfs Bart is een keertje ingesprongen toen hij zelf een bepaalde afspraak – we hadden alles al geregeld – een paar uur verlaat had omdat hij het te vroeg vond. Tsja. We wilden hem echt niet alleen laten gaan: niet alleen kan je slecht zijn van zo’n plaatselijke verdoving en mag je dan niet met de auto rijden, maar hij vergeet ook standaard wat de dokters zeggen, of hoort de helft niet, en we zijn liever zeker van ons stuk.
Vandaag hadden de roostermakers van de examentoezichten me vrij gehouden zodat ik mee kon naar Merendree met ons pa. De behandeling van de plek op zijn arm stond op het programma, in twee stappen: om elf uur maakten ze er met een laser een massa kleine gaatjes in, en werd het ingewreven met een zalfje. Om twee uur moesten we er terug zijn: dan moest hij twaalf minuten onder een soortement hittelamp ermee, iets wat toch wel pijn deed. Ze hadden ons gewaarschuwd en hij had een paracetamol genomen op voorhand, maar toch…
Enfin, een stevige brandplek als gevolg, met een laagje Flamigel erop, en over vier weken nog eens herhalen, en dan zou ook dat moeten weg zijn. Het wondje op zijn voorhoofd is netjes genezen maar moet blijkbaar nog eens herhaald worden, omdat de woekering net iets dieper zat dan ze geanticipeerd hadden. Roeland gaat daar volgende week mee mee, ikzelf heb dan oudercontact. De plek op zijn borst en rug zijn volledig in orde, volgens de dokters.
De laatste behandeling is dus ergens begin januari, en dan zou alles moeten opgelost zijn. Ze willen hem wel nog om het half jaar even volledig nakijken, omdat hij blijkbaar gevoelig is voor huidkankers, maar momenteel is alles dus in orde. Oef.
Toch even bang geweest, jawel.