Ik ben geen grote fan van muziek. Nee, dat zeg ik verkeerd: ik ben wél een grote fan van muziek, maar ik ben niet iemand die gericht gaat zitten luisteren, in het half donker met een koptelefoon of zo. Hell, ik heb niet eens een koptelefoon of zelfs maar oortjes: ik gebruik dat gewoonweg niet. Ik ga NOOIT muziek luisteren op de fiets of op wandel, daarvoor geniet ik te veel van omgevingsgeluiden of de stilte.
In de auto staat de radio wel vrijwel altijd aan, en thuis hangt het ervan af hoe druk mijn dag was of nog moet worden, en is het vaak Studio Brussel, maar ook gewoon een afspeellijst op Spotify. Teksten ken ik totaal niet, zelfs niet van mijn favoriete nummers, maar ik zou ze zo noot voor noot kunnen noteren op muziekpapier, denk ik.
Maar wat ik wél heel erg intens heb, is de link met mensen. Bepaalde nummers zijn voor mij onlosmakelijk verbonden met bepaalde mensen of zelfs bepaalde situaties en maken dan soms enorme emoties in me los.
Ik had het er hier al over, en ook deze morgen had ik het weer: een nummer van The Cure op de radio, een link met zowel de verschillende concerten van hen die ik al gezien heb als met Erik, en ik was meteen goed gezind. Ik heb staan dansen in mijn badkamer met een grote grijns.
En nee, ik heb dat niet als ik een afspeellijst aanzet want dan verwacht ik het een beetje, ik moet het hebben van die onverwachte nummers om mijn dag op te fleuren. En dan mag het gerust ook een nummer zijn als “As the bottle runs dry” van The Wolf Banes: dat brengt me meteen naar Kordaanse kampvuren en andere larpomgevingen, iets waar ik momenteel naar snak…
