Al de hele coronaperiode doe ik één keer per week boodschappen voor Marleen, die wat verderop in Mariakerke woont. Het verhaal daarvan kan u hier lezen.
Toen ze me gisteren belde met haar boodschappenlijstje, zei ze me dat ik een grote aardbeientaart moest kopen voor mijn gezin – bij wijze van bedanking – en een eenpersoonstaartje voor haarzelf, want het was vandaag haar verjaardag. Dan konden wij taart eten op haar gezondheid, en zij kon bij haar thuis hetzelfde doen dan.
Wel, dat vond ik nu eens dikke onzin! Ik wéét dat ze voorzichtig moet zijn, maar er zijn grenzen, en vooral: hoe eenzaam kan je zijn, zeg! Ik beloofde haar een aardbeientaart mee te brengen, maar alleen als ze ze hier in de tuin samen met ons kwam opeten. Lang heb ik eigenlijk niet hoeven aandringen: als het buiten was met afstand, zag ze dat wel zitten.
Bon, om half vier stond ze hier dus, goed ingepakt, terwijl wij een aparte tafel mét parasol hadden voorzien, een klein cadeautje, en Merel ook nog een kaartje en een tekening had gemaakt. Marleen strààlde! Ze is hier blijven zitten tot half zes, en ze heeft honderduit gepraat met de kinderen, en vooral ook geluisterd, want daar is ze zeer goed in. Een beetje een erzats-omaatje, zeg maar.
Eigenlijk vonden we het allemaal best leuk, en vooral: Marleen had een fantastische 71ste verjaardag. En daar gaat het toch om!