Het zijn zowat de laatste lessen, ik ben afscheid aan het nemen van bepaalde klassen, en dat doet toch enorm vreemd aan, zo per camera. Ik zie hen niet, ik zie de gezichten en de emoties niet, ik hoor hun stem niet… Nope, dit is nog een extra anticlimax. Meh.
Gelukkig waren er vandaag de laatste live lessen bij mijn zesdes, en het deed echt deugd om toch wel afscheid te kunnen nemen. En dan ga ik deze leerlingen wel nog terugzien op hun proclamatie op de laatste dag. Maar ik ga ook hen missen, zoals elk jaar. ’t Was een speciaal groepje, en in het begin van het vijfde wist ik niet goed wat ik met hen moest aanvangen, maar ze zijn echt op hun pootjes terecht gekomen.
Meer nog, er zijn er twee die sterk overwegen om Latijn te gaan doen aan ’t unief. Kan een leraar zich nog een mooier compliment wensen?
