Ik had vrijdag ons pa gebeld: dat ik snapte dat hij nog steeds bang is voor het virus, en terecht, maar dat hij stilaan uit zijn isolement moest komen, en dat hij die stap toch ne kéér moest zetten. Wij zijn echt in quarantaine gebleven, en ja, er is uiteraard een kans dat één van ons besmet wordt in pakweg de Delhaize, maar bon, dat risico bestaat altijd.
Na eigenlijk zeer weinig geaarzel stemde hij toe, zeker toen ik beloofde dat we buiten gingen eten en dat hij zijn eigen tafel kreeg, met afstand.
’s Morgens was er natuurlijk eerst Bart die een hoop cadeautjes kreeg: van Merel een kaartje en een zelfgemaakte sleutelhanger, van Kobe een grote schaal tiramisu, van Wolf een zakje snoep en van mij twee verschillende soorten zout, een kruid, een zakje speciale koffiebonen en een doosje matchapoeder.
En ’s middags was er dus eindelijk ons pa. De kinderen waren door het dolle heen, hadden alles al op voorhand klaargezet, met handgel en een eigen tafel en alles. Hij was een half uurtje te vroeg, en daardoor zat ik nog in de douche toen hij toekwam. Maar toen ik hem zag in de tuin, aarzelden we allebei, en toen zag ik hem duidelijk: “Foert!” denken en we gaven elkaar een knuffel. Man, dat had vooral hij duidelijk gemist. En toen waren er onmiddellijk ook de kinderen bij en werd er uitgebreid geknuffeld met het hele gezin. En zo zat opa meteen in onze bubbel.
We zaten buiten onder de parasol en hij kreeg een grote mand met allerlei lekkers en een tekening van Merel.
Hij heeft lekker gegeten, honderduit gebabbeld, een grote mand sokken verwerkt en gewoonweg genoten. Zelfs in die mate dat hij ook nog blijven eten is ’s avonds. Maar eerst was er nog een schaal tiramisu.
En toen werd er geknuffeld, maar stonden ze allemaal wel op hun tenen om te tonen hoe klein opa intussen wel was, of eerder, hoe hard zij zelf allemaal gegroeid zijn.
