Gisteren was het echt nog prachtig weer, en dus vonden Merel en ik dat we die diem maar moesten carpen, sprongen op de fiets en reden naar het park Claeys-Boüüaert naast mijn school. Een van de caches daar was aan vervanging toe, vandaar. Maar die vijf kilometer heen en dan nog eens terug, met een brug bij én een zeer oneffen bospad, dat leek me nog geen goed idee voor Merel.
Even nagedacht, en jawel, een strak plan ontvouwde zich spontaan: Merel ging meefietsen tot aan de voet van de brug, daar gingen we haar fiets in het fietsenrek zetten, stevig op slot, en dan kon ze achterop bij mij op de elektrische fiets voor de brug en het stuk bos. Terugfietsen kon ze dan weer zelf. En voilà, strak plan strak uitgevoerd! Het bleek achteraf ook een zeer goed idee, want zo konden haar jonge ongeoefende beentjes nog wat uitrusten ook.
We checkten alle caches, stelden vast dat vooral de bonus een beetje verdwenen was, vervingen de andere verdwenen cache en zagen dat de rest nog wel in orde was. Oh, en we genoten ook oprecht van dat zalige bos.
We zijn ook nog even langs mijn school gepasseerd, die er om half vijf al vervaarlijk dicht uitzag. En heel erg eenzaam en verlaten. Ocharme.
