Vorige maand waren we gaan eten in de Karel De Stoute, en dat was ons zo goed bevallen, dat toen we een email kregen met een voorstel voor een speciale avond, we daar ook met graagte op in gingen.
Het bleek te gaan om Matching Chefs Deluxe, de koks van Karel de Stoute, Pacht 26 en Two Cooks, een initiatief van TableFever. Een voordeel was dat het geheel plaats vond in de Vinoscoop, wat verderop aan de R4, een paar minuten van ons deur dus.
Mja.
We waren er een paar minuten over zeven en kwamen terecht op een… trouwfeest, of zo voelde het toch aan. De meeste gasten waren er al en stonden recht aan receptietafels. Ik vermoed dat er zo’n 100 man was, gene zever, en de receptie duurde een vol uur. De hapjes werden rondgebracht, maar niet alles is tot bij ons geraakt, terwijl bepaalde andere hapjes dan wel weer twee keer werden aangeboden. Lekker, daar niet van, maar het concept was niet wat wij in gedachten hadden, en blijkbaar de rest van de genodigden ook niet. We hebben zo’n dingen al gedaan, en doorgaans krijg je dan echt wel een restaurantervaring met eigen tafeltjes en zo. Het enige bijzondere was het strijkerskwartet dat best wel goed was.
Na een goed half uur heb ik een stoel gevraagd, want een uur rechtstaan kan ik gewoonweg niet. Bon, uiteindelijk werden we gevraagd te gaan zitten aan de aangeduide tafel. Dat waren grote ronde tafels voor twaalf personen, volledig gedekt met linnen en alles, net zoals op, inderdaad, een trouwfeest.
Bart en ik hadden echt geen boodschap aan de rest van het tafelgezelschap, en zij duidelijk ook niet aan ons. Bij ons zaten bv. twee koppels, ouders en hun dochter met vriend, in duidelijk dure kleren, maar gespijsd van enige tafelmanieren. Ugh. Niet direct hoe we onze avond in gedachten hadden gehad.
Het eten was lekker en op niveau, dat zeker, maar toen begon de ene violiste plots met keiluide backtrack op haar elektrische viool te spelen, meanderend tussen de tafels, en allemaal van die ‘klassiekers’ zoals Qué sera en dergelijke. Hmm. Tot zover de mogelijkheid om nog een woord te zeggen tegen elkaar.
Toen kwam het hoofdgerecht, en daarna slaagde de ober bij het afruimen van de glazen er nog in een aantal glazen over mij heen te kappen, waarbij er eentje brak en het glas dus tot in mijn haar zat. Hijzelf stelde vast: “Oh mevrouw, het is droog gebleven hoor!” waarop ik hem mijn kletsnatte haar, sjaal en vest toonde en ostentatief wat glas uit mijn haar viste. Daarop troonde hij me mee naar de keuken, naar het douchegedeelte waar ik mijn kleren wat uitschudde en hopelijk glasvrij maakte.
Ik ging terug zitten, en er was een zeer fijn dessert. Alleen… daarna kwam de violiste terug, deze keer met serieuze beats à la Barbra Streisand. Al helemaal niet meer ons ding. Intussen had ik het kou wegens de natte kleren, kon je geen woord meer zeggen wegens de te luide muziek, en toen de dame opriep om recht te staan en met je servet te beginnen zwaaien, hebben we ons opgepakt en zijn doorgegaan. Nee, de koffie en de versnaperingen hebben we aan ons voorbij laten gaan.
Dit was het dus niet. Tsja. Hadden ze het concept beter moeten uitleggen toen ze de email stuurden, denk ik zo. En had ik eigenlijk meer info moeten vragen.
Bon, dat weten we nu ook alweer. Volgende keer wordt het een klassiek restaurant. Zonder entertainment, hopelijk.