Gewoon zestien, maat. Zestien jaar geleden kreeg ik mijn eerste baby in handen, en zat opa bijna een vol uur woordeloos te staren naar dat kleine wezentje.
Dat kleine wezentje is vandaag zestien, toch wel wat groter dan ik, veel gevatter en sarcastischer, en vooral een zalige kerel. Want ja, he is quite a catch! Slim, gevoelig, maar vooral ook iemand die rekening houdt met anderen en daarop inspeelt. Pas op, bij momenten ook nog steeds een keiharde puber met stalen meningen, maar dat recht heeft hij uiteraard. En hij kan zijn standpunten ook glashelder verdedigen.
Maar verder? Ik zou geen betere zoon kunnen wensen, denk ik.
En ik vind dat ikzelf ook een medaille heb verdiend. Ik ben al zestien jaar moeder zonder er eentje dood te laten gaan, en het is zelfs welopgevoed, welgevoed en deftig gekleed. Wie had dat ooit gedacht!
