Soms is het gewoon al eens te veel, toch? Neem nu de voorbije vakantie. Ik weet niet hoe het komt, maar die voelde aan als gewoon twee weekends of zo, ik ben mentaal niet uitgerust. De geocachewandelingen hebben me deugd gedaan, maar verder was het precies… Goh, ik weet het niet… te?
Ik heb het volgende op mijn facebookpagina geschreven:
“Lieve mensen,
als ik wat afstandelijk lijk wanneer ik je tegenkom of niet meteen reageer op een berichtje, dan ligt dat niet aan jou. Ik ben niet de meest sociale persoon die er is, en momenteel heb ik het even gehad met de feesten, de nieuwjaarswensen, de recepties,… Ik verlang momenteel eigenlijk vooral naar een stil hoekje met een boekje, op mijn eentje, eventueel met wat zachte muziek.
Ik spreek later met plezier met je af, maar nu is het eventjes te druk geweest en zoek ik stilte in mijn hoofd.
Allez ja, ik zeg maar, voordat ik weer de naam krijg van een arrogante bitch te zijn 
“
Dat meen ik ook. Ik moet me meer en meer opladen om onder de mensen te komen, en het kost me ook meer en meer energie. Waarom ben je dan leerkracht, is me al gevraagd. Goh, lesgeven is niet gelijk aan sociaal doen, vind ik. Dat is werk, voor mij, en ik leg uit en zij luisteren en we interageren, maar dat is niet sociaal zijn, als je snapt wat ik bedoel.
Eén op één is ook geen enkel probleem: daar haal ik dan weer energie uit, als ik kan afspreken met iemand.
Maar meerdere mensen tegelijk? Nu even niet. Komt wel weer goed.