Die Kobe van mij, die gaat zijn eigen hoofd nog eens vergeten. Da’s trouwens een uitspraak van mijn ouders over mij, de appel is dus niet ver van de boom gevallen.
Op maandag begin ik maar met lesgeven om tien over tien, en Bart had Merel meegenomen om af te zetten, zodat ik om acht uur netjes in mijn zetel lag met een kop koffie en mijn computer.
Tot om kwart over acht plots de deur openvliegt – ik verschiet me dood – en een hijgende Kobe zonder een woord uitleg de trap opstormt. Hij was blijkbaar zijn turngerief vergeten, had zich dat gerealiseerd aan het einde van de Lange Velden, was toen in volle vaart teruggefietst en hoopte nu maar dat de bus naar de sporthal ietsje te laat ging zijn, zodat hij nog mee kon in plaats van twee uur in de studie te zitten.
Ik heb een wenkbrauw opgetrokken, vooral mezelf herkend, eigenlijk feitelijk, en heb dan maar de auto genomen om hem alsnog net op tijd op school af te gooien. Met de fiets had hij het niet gehaald, dat wisten we beiden.
Dankbare Kobe, oogrollende mama. Dat hij chance heeft dat ik hem graag zie, dat mormel.