Mja. 48.
Oud worden, het is echt wel een ding. Maar in dit levensjaar heb ik er een hoop jonge larpvrienden bij die me toch het gevoel geven dat ik nog een pak jonger ben. En die me vooral helpen om het vege lijf toch nog een beetje te ontzien zodat ik kan blijven larpen.
En verder? Goh… De kinderen zien opgroeien, beseffen dat je er zelf niet jonger op wordt, dat je nu eindelijk misschien eens van de gedachte af moet “Later, als ik groot ben…”
Beseffen dat een hoop deuren intussen onherroepelijk dicht zijn, en dat het aantal deuren dat in de plaats daarvan nog open gaat, eigenlijk toch wel een pak kleiner is. Dat je een pak beperkter bent in wat je nog kan. Of wat je ooit nog zal doen. En daar af en toe een dikke middenvinger naar op steken, maar daar ook regelmatig gewoon in berusten.
Het is dan maar zo.
En dan op je verjaardagsochtend een heerlijk ontbijt krijgen, en een heel leuk cadeautje. Eentje dat tegelijkertijd zegt: “Hou rekening met wat je niet meer kan” en “Fuck dees, we blijven gaan voor vrolijk paars”. Een heel mooi, pruimenpaars rolkoffertje van Delsey om al mijn spullen die te zwaar zijn om te dragen, in te vervoeren.
Het is niet omdat ik oud word, dat ik saai moet worden. Carpe that fucking diem.
Gelukkige verjaardag!
En eej seg, ik word depressief! Rustig rustig! Je wordt niet oud, je wordt oudER! En wijzer en al. Ik ben er 51, en misschien probeer ik krampachtig te ontkennen dat ik oud word? Maar ik voel me niet oud. Je botst idd wel op de beperkingen van je lichaam als je zo wat dingen hebt die niet goed lopen. (ha). En dat is bij mij ook, zeker weten. Maar tegelijkertijd is het in mijn koppeke allemaal nog piepjong en onnozel en enthousiast.
Dus, repeat after me: ik word oudER, niet oud!!
(jouw verjaardag is al een maand geleden blijkbaar, maar om één of andere reden komen je blogposts met veel vertraging in mijn feedly)