Voor driehonderd euro en een hoop gedoe wilde ik wel eens rondrijden, en dus reed ik deze namiddag eerst terug naar Lochristi in de hoop er mijn zonnebril aan te treffen langs het paadje van gisteren. Helaas… Ik heb het twee keer helemaal afgelopen, maar niks meer te vinden natuurlijk. Meh.
Ik pikte nog ergens een cache op en reed naar Kruishoutem – Kruisem, tegenwoordig – omdat daar Barts nonkel in revalidatie zit na een nieuwe heup. En aangezien Bart zelf in Cannes zit, had ik beloofd even langs te gaan. Wat ik dus ook deed: we hebben een uur of zo in onvervalst dialect zitten kletsen.
En toen was het wel al zes uur, maar vond ik dat er een prachtig rondje geocachen in de buurt lag dat ik toch niet kon laten liggen. Ook wel genoemd: een stevige wandeling.
Ik werd er wel gebeten door een hond, een Ierse setter. Een dame liet net haar drie honden buiten richting haar auto toen ik voorbijwandelde. Plots voel ik dus een scherpe pijn in mijn kuit, en zien nog net de hond wegspringen. Ik spreek haar dus aan en zeg dat hij gebeten heeft. Haar reactie: “Dat heeft hij nog nooit gedaan!” “Euh mevrouw, dat kan, maar nu dus wel.” “Nee, maar dat heeft hij echt nog nooit gedaan!” “Euhm… en wat als dat bij een kind was? Da’s goed voor een levenslange hondenfobie!” Madam haalde haar schouders op en draaide zich om. Zelfs geen sorry. Meh.
Ik was maar tegen half acht thuis, maar dat deerde me niet: ik was heerlijk ontspannen. Ideaal om nog wat te verbeteren, dus.