Vandaag was het van dat: vier leerlingen gaven vrijwillig drie uur van hun woensdagmiddag op om een vertaling van een tekst van Cicero te maken.
De wiskunde-olympiade is algemeen gekend, maar er is al meer dan twintig jaar ook een Latijnolympiade. in 1989 was ze nog niet echt georganiseerd te noemen, maar bestond ze wel al in Italië, en wilden zij internationaler gaan. De uitnodiging kwam op een of andere manier op mijn middelbare school terecht, en dus ging ik voor vijf dagen naar Arpino, zo’n honderd kilometer ten zuiden van Rome. Winnen deed ik niet, die eer was weggelegd voor een Pool, maar ik was toch wel apetrots op mijn deelname.
Nu is alles veel meer georganiseerd, meer competitief, maar ook een pak fairder en professioneler. Er is dus een eerste ronde die wordt begeleid en verbeterd door de leerkracht zelf. Aangezien ik sinds begin oktober in het organiserend comité zit, heb ik zelf deze morgen de tekst online gezet. De beste exemplaren, één derde, moet ik dan insturen, en die mogen dan in januari naar de tweede ronde. Tien finalisten mogen dan naar Arpino voor de uiteindelijke finale van de Certamen Ciceronianum Arpinas. Drie jaar geleden mocht een van mijn leerlingen, Cato, effectief naar Italië.
Ik ben benieuwd hoe ze het er vandaag vanaf gebracht gaan hebben. Ze komen alle vier uit de Latijn-Wiskunde en zijn aan elkaar gewaagd, denk ik. Dat wordt nog moeilijk…