Tsja, het zijn duidelijk niet alleen wij die Wolf missen, ook Arwen, zijn vriendinnetje, ziet hem niet meer alle dagen. Allez ja, toch niet in levenden lijve, want ik vermoed dat ze ook nu nog quasi alle dagen FaceTimen. Dat deden ze al toen hij nog gewoon thuis was en ze elkaar nog elke dag zagen op school. Tsja..
Nu had Wolf héél liefjes gevraagd of Arwen vandaag mocht komen, en ook haar ouders – twee collega’s van mij, ik ken Arwen dus al lang, anders zou ik niet akkoord gaan met het feit dat zij zomaar naar hier komt of hij naar ginder – zagen dat zitten, en dus werd zij hier rond elf uur afgedropt.
Nog zelden heb ik Wolf zo hard zien stralen…
Enfin, Arwen at mee, speelde mee met het slijm, keek mee met de rest naar een film, en speelde zelfs een gezelschapsspelletje mee.
Beetje bij beetje werd ze wat minder verlegen, kwam ze zowaar los, en deelde ze in het gesprek.
Tussendoor maakten de kinderen en ik nog ijs, en met de overblijvende eiwitten werd er dan meringue gemaakt.
Een beetje na achten werd ze opgehaald door haar vader, en ik zag dat Wolf er echt intens gelukkig van was geworden. En daar zou je toch alles voor doen, toch?