Nee, het was niet mijn allerbeste verjaardag, nee.
Ik geef het toe: ik was een beetje teleurgesteld bij het ontbijt. Geen liedje, geen cadeautjes, geen slinger, niks, enkel een knuffel van de drie kinderen, en dat gebeurt vrijwel elke ochtend. Merel, die tekeningen maakt voor àlles, had het zelfs niet nodig gevonden een tekening te maken.
Ik begon dan maar het huis op te ruimen, afwasmachine leeg te maken, dat soort dingen. Intussen stroomden de felicitaties binnen via FB, en jawel, zelfs mijn vader en schoonmoeder belden even! En toen kreeg ik nog een telefoontje van een goeie vriend, met wie ik fijne plannen maakte om nog eens samen te zingen en zo. Mijn dag fleurde wat op, ja.
Tegen twaalf uur kwam Bart thuis, dat wel, met een grote bos bloemen ^^ Echt koken hoefde ik gelukkig niet te doen, daar had ik nog spaghettisaus voor van op Omen. Maar tafel zetten en dergelijke? Tsja, ook dat mocht ik zelf doen.
Tegen één uur bracht ik Bart naar zijn kantoor, en nog wat later Kobe naar zijn muziekles. Taart? Nee hoor, tenzij ik die zelf was gaan halen, en dat vertikte ik. Maar geen van de kinderen had daar ook maar een seconde aan gedacht. Blijkbaar verjaren kinderen wel, maar mama’s niet. Met Merel reed ik daarna naar de bib, haalde een stapel boeken voor haar en voor Kobe in huis, en wipte dan de Wereldwinkel eens binnen. Daar trakteerde ik mezelf op een paar zilveren oorbellen en een kleine regenstok. Amper 10 euro, en ik had dat eigenlijk al altijd willen hebben, ik vind het geluid zo zalig…
Bon, terug thuis, vieruurtjes geregeld, en dan Kobe gaan ophalen in de muziekles. Aangezien ik nog steeds Wolfs gitaarjuf wilde spreken, waaide ik ook effectief het gebouw binnen, met Merel in mijn kielzog.
En toen… Toen misstapte ik me, zo’n klein boordje dat ik niet gezien had. Je kent dat gevoel wel, dat je een trap afdaalt en denkt dat je er bent, en dat er dan toch nog een tree blijkt te zijn. Wel, dat dus. Er schoot een pijnscheut door gans mijn rug, van staartbeen tot nek. Ik bleef even staan, hapte naar adem, en ging toen verder.
Thuis ging ik even liggen, maar daarna moesten we ons klaarmaken voor de rugby. Normaal gezien rijdt Kobe met Erika of Elke mee, maar ik had eigenlijk bardienst. De vorige twee had ik al afgezegd, die van vandaag wou ik eigenlijk wel doen. Samen met Wolf moest dat wel lukken, had ik beredeneerd. Alleen… mijn rug was duidelijk een pak erger geworden. Ik ben nog tot daar geraakt, ben met Wolf en Merel tot aan het clubhuis gestapt, maar het zweet stond in mijn haar. Gelukkig wilde Jonathan probleemloos mijn shift overpakken, waardoor ik terug naar huis kon. Ik moet toegeven dat ik in de auto misselijk werd van de pijn. Thuis liet Wolf me geen keus: hij haalde de spullen uit de auto, en ik moest direct gaan liggen.
Dat deed ik ook, en ik ben er zelfs niet uitgekomen om te eten, Wolf bracht mijn gesmeerde boterhammetjes naar de zetel.
De rest van de avond heb ik heel braafjes in de zetel gelegen, zonder veel te verroeren, met een kersenpitje, een dosis Tony Chocolonely Salted Caramel, en een romantische film met Heath Ledger die ik al een keer of vier heb gezien. Bart was toch niet thuis, die had er geen last van :-p
En ja, dus opnieuw het gevoel van 80 jaar te zijn. En ik was al naar 60 geraakt…