Merel heeft eigenlijk al van kleinsaf aan een bijzonder onzuivere uitspraak. Babbelen kan ze op zich als de beste, en ze maakt al zeer lang prachtige zinnen met een uitgebreide woordenschat, dat is zo het probleem niet. Daarin is ze ook erfelijk belast, natuurlijk.
Maar soms is ze gewoon moeilijk te verstaan: bij al haar dentale klanken, zoals de s, z, l, t en de d steekt ze haar tong tussen haar tanden, in plaats van er gewoon tegen of tegen haar verhemelte. Slissen, zoals men vroeger wel eens durfde zeggen.
Tot hiertoe lagen we er niet wakker van, maar het lijkt erop dat het niet vanzelf zal beteren, en het kan uiteindelijk een invloed krijgen op de stand van haar definitieve tanden. En dus: logopedie. Gelukkig ziet ze het zelf helemaal zitten, want ze hoort ook zelf dat haar uitspraak niet is wat het zou moeten zijn. En ze heeft eigenlijk ook een vlotte tongbeheersing, dus als je haar uitlegt wat de bedoeling is, kan ze dat ook. Nu nog internaliseren en automatiseren, en alles komt goed.
Lang leve de logo!