Tsja, we waren in augustus en september dan misschien verschrikkelijk goed bezig met geocachen, een streak van 50 dagen cachen op een rij, maar sinds mijn rug het opgaf, lag alles stil natuurlijk. Mijn laatste vondst was op 4 oktober…
Ik geef toe, dat piekte wel een beetje. Ik heb nu vier weken gewoon nog niks gedaan, behalve in mijn zetel gelegen. Het enige waarvoor ik buiten gekomen ben, was kine en de dokter.
Maar vandaag was het zo’n stralend weer, dat ik Wolf kon overhalen om na de kine toch een straat of twee verder te rijden, richting Kerkbrugge. Daar lag namelijk een kort multicache waarvan ik deel één al had opgelost, en die we maar op te pikken hadden. Ik parkeerde, en voorzichtig liepen Wolf en ik een parkje in, langs een bospaadje. En ja, een minuutje of twee zoeken leverde effectief een cache op!
Ge kunt niet geloven hoe content ik daarmee was, zeg! Een cache, en meteen ook wat zon op mijn snoet, frisse lucht, bosgeur, herfstgevoel. Het duurde al bij al amper een goeie vijf minuten – en meer mocht het eigenlijk toch niet zijn – maar ik heb er intens deugd van gehad.