Zowat mijn trouwste vriend dezer dagen, en letterlijk mijn steun en toeverlaat, is mijn stok. Yup, een echte ouderwetse wandelstok.
Niet zomaar een stok, trouwens: het is de stok van mijn grootvader geweest, en ik weet niet waar hij hem gehaald heeft, dus of het zelfs nog een ouder exemplaar betreft. Ik weet wel dat ik mijn stok al ongelofelijk dankbaar ben geweest, want zonder die stok zou ik helemaal niet uit de voeten kunnen.
Mijn pa zag die stok, en bood prompt zijn eigen stok aan, omdat dat een beter model zou zijn. Zijn stok heeft bovenaan namelijk een min of meer horizontaal golfje, terwijl de mijne een echte, ouderwetse krul heeft. Maar het is nu net die krul die het hem voor mij ook doet. Ja, om puur te steunen is dat golfje misschien wel ergonomischer, ja. Maar ik daag u uit: trek eens een onderbroek aan zonder je rug te buigen? Of raap eens een gevallen BH op? Daarvoor dient dus die krul. Je hangt je onderbroek aan de krul, steekt je ene been door het eerste gat, trekt de onderbroek een stukje op, steekt dan je been door het tweede gat dat je netjes openhoudt met de krul, en trekt dan het geheel omhoog, tot je er zelf aan kan met je handen.
Of ooit al eens een autoportier dichtgetrokken als je je moeilijk voorover kan buigen? De krul to the rescue.
Hij is intussen ook wel wat verweerd, ja: de vernis is er af waar je op leunt. Maar ik twijfel: zou ik hem wel opnieuw vernissen? Want net dat patine heeft wel wat… En ik denk altijd met wat weemoed terug aan mijn grootvader, mét stok.