Was het nu omdat het gisteren fout liep, dat ze vandaag meer meegaand waren? Geen idee, maar ik ben deze keer wel netjes gewassen door een vriendelijke doch kordate jongeman, en heb meteen ook een vers bed gekregen. Ik ben zelf tot aan de badkamer geraakt, heb zelf mijn bovenlichaam gewassen, en ik ben daar al trots op, kunt ge u voorstellen?
Ik zit diep, ik geef het toe. Komt dit ooit nog goed?
Ik ben namelijk met de kinesiste en mijn stok tot aan het eind van de gang geschuifeld en terug, en ik ben nat van het zweet en stikkapot, en de tranen staan in mijn ogen van de pijn en de inspanning. Stel u voor.
Gelukkig kwam Bart rond vier uur met de kinderen: Merel nestelde zich prompt bij mij in bed, en Kobe speelde op zijn iPad in de zetel naast me, met mijn hand in zijn hand, en zo hebben we tv gekeken, terwijl Bart met Wolf naar de kinesist ging. Ik heb hen gemist, en zij mij ook, zoveel is duidelijk. Het is niet alsof we de hele tijd hoefden te praten, gewoon samen zijn was meer dan voldoende, en heeft me deugd gedaan.
De dokter is daarna opnieuw langs geweest, en hopelijk mag ik zaterdag naar huis, op voorwaarde dat ik me bijzonder rustig hou. Hij heeft me sowieso thuis gezet tot aan de herfstvakantie, en dus kan ik een interimaris krijgen, waardoor ik ook niet geneigd zal zijn te snel opnieuw te beginnen werken. Rusten is zeer belangrijk nu, en ik geloof hem grif: ik heb niet de behoefte om te bewegen momenteel, en dat wil al wat zeggen.
Ik heb ook pas vanavond mijn computer voor het eerst ter hand genomen, ook al staat hij hier al een paar dagen: ik zag het gewoon niet zitten, en vier dagen zonder computer, dat is heel, heel uitzonderlijk. 107 niet-werkgerelateerde mails, ugh.