Eigenlijk was Merel al van in de voormiddag aan het popelen, toen we samen in de stad liepen tijdens Wolfs muziekles: haar nieuwe bureau zou er vandaag met wat geluk zijn! En jawel, toen het verlossende smsje kwam, stond ze zowaar even te dansen midden van de straat.
Kort na de middag namen mijn dochter en ik dus de auto richting Weba, waar ze met een stralend gezichtje aan de kassa zelf haar bureau ging betalen. Je had de kassierster haar gezicht moeten zien! Enfin, iets later stonden we aan de laadkaai van de Weba, en nog wat later hielpen papa en Wolf het pakketje naar boven te brengen. En toen was het duidelijk meisjeswerk: er moest een bureau in elkaar gevezen worden!
Merel haalde schroevendraaiers, stofzuigers, breekmessen, stopte pluggen in gaten, nam de juiste stukken, en keek ernstig toe hoe ze het eventueel zelf zou moeten doen. Ik legde uit wat ik deed, hoe ik het deed, en we zagen dat het goed was.
En Merel, die glunderde vooral.
