Eigenlijk is dit nog van vorige vrijdag, maar ik wou er een aparte post aan wijden.
Na al het gekajak was ik moe, dat geef ik toe. Maar het was inderdaad een prachtige dag, en Merel wist me te overhalen om toch naar de rugby te gaan. Ik had nog geen cache – ik had er na het kajakken gestaan, maar had toen de juiste gegevens niet bij en vond niks – en dus gingen Merel en ik een klein beetje verderop, in de buurt van de Sportstraat, naar een klein parkje. De cache hadden we snel, en Merel vond het kleine speeltuintje de max.
Maar we reden terug naar de Blaarmeersen, en gingen picknicken op ons vaste plekje op de pier in de gouden avondzon.
Toen we thuiskwamen, was ik dus nog meer moe, maar toch keek ik uit naar mijn date die avond. Jawel, rond half negen werd ik nog enkele straten verderop verwacht, bij het schoonste cadeau dat ik al van Gift Gent heb gekregen.
Ik wapende me met een goeie gilet, een fles advocaat en een pak Tony’s Chocolonely met karamel en zeezout, en belde aan bij Veronique. Die troonde me meteen mee naar de tuin achteraan, en samen speelden we vuurheks, terwijl we genoten van verse warme chocomelk, de advocaat en de chocolade, en vooral van elkaars gezelschap en het heerlijke vuur, onderwijl lange gesprekken voerend.
Helemaal warm en zen keerde ik later die avond naar huis terug, met de geur van houtvuur en vriendschap in mijn kleren.
Bedankt, Veronique!