Toch onvoorstelbaar: Gwen en ik hadden allebei twee maanden vakantie, en toch hebben we elkaar gewoon niet gezien… Life happens, zo veel is duidelijk. We vonden zelf dat dat eigenlijk te gek voor woorden was, en dus hadden we vanavond bij een uitstekende Griek in Hijfte aftgesproken, een deelgemeente van Lochristi, begot.
We hebben oeverloos gekletst, over het werk, de kinderen, vrienden, school, ouders… Zowat alles is de revue gepasseerd, vooral dan het feit dat zij de nieuwe pedagogisch begeleider voor Latijn en Grieks wordt. Wat is dat toch met mijn lesgevende vriendinnen? De ene wordt directeur, de andere inspecteur… En intussen aten we, en genoot ik met volle teugen.
Er zijn toch weinig dingen zó aangenaam als gaan eten met uw beste vriendin van al meer dan vijfentwintig jaar…