Morgen wordt ons pa 76, jawel. En net zoals vorig jaar wilden we daarom samen gaan eten. Toen waren we nog naar het stadscentrum getrokken met hem en Nelly, maar deze keer besloten we in Wondelgem te blijven: we hebben er immers het onvolprezen Boneryck.
Tegen half één schoven we onze voeten onder tafel en werd er ons een zeer fijn menu voor de neus geschoven, zonder haasten, maar ook zonder wachten. Ons pa werd er helemaal lyrisch van, maar dat kan ook aan de wijn gelegen hebben.
Ik moet het toegeven, het wàs inderdaad ook zeer lekker. Helaas kreeg ik naar het einde toe buikkrampen – er doet een gemeen virusje de ronde – en ben ik thuis dan maar even gaan liggen. Pa volgde trouwens het voorbeeld, hij wilde een tukje doen, terwijl Nelly rustig een boekje zat te lezen.
Extra taart hadden we niet voorzien, maar dat was ook aan geen kanten meer nodig, we hadden eigenlijk al te veel gegeten.
Maar ons pa had genoten, wij ook, en meer moet dat niet zijn, als ge 76 wordt.