Merel en fietsen, dat was tot hiertoe een probleem. Principieel heb ik geen enkel van ons kinderen leren fietsen: dat is een taak voor de papa. Ik heb er trouwens ook de fysiek niet voor, en zeker al niet de rug om zo gebogen te staan.
Vorig jaar had Wolf Merel een paar keer geholpen, maar nu kan hij dat natuurlijk niet. En om eerlijk te zijn, we vergeten het ook altijd… Maar bon, vandaag vroeg Merel het met een allerliefste glimlach aan Bart, en jawel, ze sloegen aan het oefenen. Een kwartier later kwam Merel binnenstuiven: “Mama, mama, ik kan fietsen!” Prompt werd het me gedemonstreerd: het is nog met wat hulp en vooral morele steun van Bart, maar ja, ze kan al een eindje zelfstandig fietsen!
En trots, trots!!
Allez, en nu nog oefenen dat we met de fiets naar school kunnen.