Vanavond vertrek ik voor een paar dagen naar Dordrecht: op wijvenweekend, wat we in 2012 ook al eens deden, maar toen wel nog met Els. Het zal raar doen, zo zonder haar…
Dat betekent wel dat ik vandaag nog wat dingen te doen heb, zoals verder werken aan die berging. Want ja, zo vlot gaat dat nu ook weer niet, en ’t is niet alsof ik dat zo graag doe.
Maar er werd druk afgewisseld met de tuin: het onkruid – vooral gras – op onze ettelijke meters voetpad stond alweer een meter hoog. Helaas letterlijk.
Merel en ik pakten het onkruid aan, terwijl Bart warempel het gras afreed. Kobe deed een poging tot stofzuigen van mijn auto, en Wolf zocht zijn kampgerief bij elkaar. En ondertussen dus stukjes berging, en nog was. Ha ja, met een gezin van vijf stopt die was nooit…
Maar Kobes werklust was duidelijk omgekeerd evenredig met zijn meezingcapaciteiten met zijn iPad: veel was er na twee uur nog niet gebeurd aan die auto. Ik ben dan zelf maar beginnen stofzuigen en kuisen aan het stort dat mijn auto was. De laatste twee planken van de berging, en deel twee van het voetpad zal voor een andere keer zijn.
Want om zeven uur pakte ik mijn boeltje, stapte de auto in, en reed naar Dordrecht. Daar is namelijk het Big Rivers Festival, te vergelijken met onze Gentse Feesten, maar dan maar drie dagen. Overal zijn er podia met concerten, loopt er een massa volk, en alles wordt gekenmerkt door de kleuren paars-groen-goud, met veel kettingen, stijl New Orleans’ Mardi Gras.
In 2012 deden we het ook, met Els erbij. Als een soortement eerbetoon aan haar deden we het nu opnieuw, maar dan met Caterina erbij deze keer. En ja, we liepen rond, aten een ijsje, luisterden hier en daar naar muziek, fietsten tegen half twee naar huis, gingen daar nog aan het snacken bij een gezellige babbel, en zaten tegen half drie in bed. Ugh. Maar ik had wel een heel erg gezellige avond. Dank je, dames!
