Wolf vroeg het al meer dan een jaar: dat hij dolgraag een nieuw katje wou, na het vroegtijdig heengaan van Radagast. Hij wou dat eigenlijk zelfs als communiecadeau…
Nu ja, Bart was niet echt te vinden voor het idee, hij is niet bepaald een kattenmens. Maar ik speelde wel met het idee. En toen een maand of twee geleden bij een vriendin uit de rugby een allerschattigst spierwit kitten voorbijkwam, tsja… Ik polste even heel terloops bij Bart, en er kwam geen gedecideerde nee uit, dus… zette ik gisteren op het boodschappenlijstje kattenbakzand en kittenvoer. Barts wenkbrauwen gingen even tot aan het plafond, maar bon…
Gisteren zijn we hem gaan afhalen, hier een kilometer of twee verderop. Het beestje is ongelofelijk tam, heeft amper een beetje gemiauwd, en vooral gigantisch veel rondgesnuffeld. En tegen een uur of tien durfde hij zich aan mijn voeten installeren. En nog iets later? Gewoon bovenop Wolf.
Dat komt helemaal goed, dat beestje. We hebben al een Gandalf de Grijze, we hadden eventjes een Radagast de Bruine, en nu is er dus Saruman de Witte.
Alleen moeten we nu nog zien te voorkomen dat er zich een episch gevecht ontwikkelt tussen beiden.